Interpretatie van het werk.

Vooral in zijn vroegere periode wordt K.Peiser gekenmerkt door sociaal expressionisme :

• omgevings-vriendelijke afbeeldingen
• de uitbeelding van de meerwaarde van de sociale intermenselijke omgeving
• met als contrast de afbeelding van de soms introverte desolaatheid van de individuen als zij alleen staan
• de uitbeelding van de tragiek van het leven van mens en dier
• het aanklagen van mistoestanden.

Zijn humanistische instelling hoort bij het sociaal realisme (P.Paulus, C.Meunier, G.Minne), maar K.Peiser benadrukt vooral de tragiek van het bestaan, niet de wanhoop.

Later wordt hij milder, minder fulminant. Hier en daar krijgen esthetische overwegingen de bovenhand. De sociale ondertoon blijft evenwel behouden

Stijl:

Dit sociaal expressionisme van Peiser vraagt beelden met een realistische opbouw, daar de bovenvermelde sociale connotaties van het onderwerp, hun grond zouden verliezen bij poging tot abstracte voorstelling.

De schilderijen worden verder gekenmerkt door een impressionistische toets, waarbij de uitbeelding opgebouwd wordt uit krachige, herkenbare strepen. Deze zijn kort bij de kern van de voorstelling, langer en breder naar de randen toe. De hoeken worden af en toe zelfs onbeschilderd gelaten.

Dit geeft een goede detaillering van het licht ter hoogte van handen en gezichten, met een wat abstraherende vervaging naar de randen toe. K.Peiser deed aan kracht-gymnastiek. Deze drive naar kracht is herkenbaar in zijn werk.